Η έννοια της «Ειμαρμένης» στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο - A’ Μέρος

Η έννοια της «Ειμαρμένης» στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο - A’ Μέρος



Σάββατο, 24 Σεπτεμβρίου 2016 - 07:28

«Η τοποτηρήτρια της Κοσμικής Νομοτέλειας»

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία η «Ειμαρμένη» θεωρείτο η κυρίαρχος των Μοιρών, ενώ η επικράτηση της σε όλο τον Κόσμο κρινόταν απαραίτητη και αναγκαία. Αποτελεί την προσωποποίηση της μεγαλύτερης δύναμης που κυριαρχεί στην Φύση και ταυτίζεται με την τύχη, την αναπότρεπτη μοίρα. Είναι το αναπόφευκτο, δηλαδή το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου, που ορίζει την κάθε του ενέργεια, καθώς περιλαμβάνει και προδιαγράφει ολόκληρη την ζωή του.

Συχνά ταυτίζεται με την «Ανάγκη», σε έναν κόσμο συνύπαρξης ανθρώπων και θεών, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια. Αποτελεί το «καθορισθέν υπό της Μοίρας» ή αλλιώς τον «Λόγο του Κόσμου», την αμείλικτη εξέλιξη των φυσικών τάσεων του «Παντός». Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι αντιλαμβάνονταν την έννοια της «Ειμαρμένης» ως μια αδιάσπαστη αλυσίδα αιτιοτήτων, δηλαδή ως μια φυσική και ηθική δύναμη ταυτιζόμενη με το θείο στοιχείο, καθώς και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια, όπως πολύ χαρακτηριστικά αποφαίνονταν ο Παρμενίδης και ο Δημόκριτος.

Επιπροσθέτως, ο Στωικός φιλόσοφος Χρύσιππος την περιέγραφε σαν μια ορισμένη φυσική και συγκροτημένη διάταξη των πάντων μέσα στην αιωνιότητα, όπου μια ομάδα πραγμάτων αενάως απορρέει από άλλη και εμπλέκεται σε άλλη, σε μια απαραβίαστη αλληλουχία. Επίσης, εύστοχος ήταν και ο τρόπος που την ερμήνευε ο Κικέρωνας σε μια μετάφραση του, η οποία διεσώθη από τον Σενέκα, σύμφωνα με την οποία «Dukunt volentem fanta, volentm trahunt», δηλαδή «Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που δεν θέλει, τον σύρουν».

Ακολούθως, οι Πυθαγόρειοι τοποθετούσαν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δυο πόλους, αφενός στην«εξαναγκαστική Ανάγκη» και αφετέρου στην «ελευθεροβουλητική Δύναμη», ενώ για την έννοια της«Ειμαρμένης» είχε τοποθετηθεί και ο «σκοτεινός» φιλόσοφος Ηράκλειτος, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται«καθ’ ειμαρμένην», υπό την σημασία όμως του «κατ’ αναλογίαν».

Όπως φαίνεται, σχεδόν ολόκληρη η αρχαία ελληνική διανόηση έδινε την ερμηνεία μιας ταυτοχρόνως φυσικής και θεϊκής οργανωτικής δύναμης του Κόσμου, η οποία διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα «ενάντια». Εντούτοις, ο Χρύσιππος επεκτείνοντας ακόμη περισσότερο την σκέψη του, έδινε έναν πληρέστερο ορισμό, λέγοντας πως όλα τα παρελθόντα συνέβησαν, τα παρόντα συμβαίνουν και τα μέλλοντα θα συμβούν συμφώνως προς την «Ειμαρμένη», αλλά πάντοτε συνδιαμορφωτικά με την «προαίρεσιν» και το «εφ’ ημίν», εννοώντας αυτό που είναι στην ευχέρεια του ανθρώπου να διαμορφώσει. Επιπλέον, αναφερόμενος στο ανθρώπινο στοιχείο, έλεγε ότι υπό αυτήν την έννοια συνιστά ένα οργανικό στοιχείο ενός τεταγμένου συνόλου. 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Πλάτωνας, παρόλο που αρχικά στα έργα του «Γοργίας» και «Φαίδρος» δεν αποδεχόταν την απόλυτη αναγκαιοτάτη της «Ειμαρμένης», μετέπειτα, και συγκεκριμένα στα έργα του«Πολιτεία» και «Νόμοι», παραδέχτηκε την απεριόριστη καθοριστική της δύναμη τόσο στον άνθρωπο, όσο και στον Κόσμο ολόκληρο, όχι όμως ως μια αυθύπαρκτη ουσία, αλλά σαν ένα νόμο κατά τον οποίο τελείται το γίγνεσθαι.

Συμπερασματικά, λοιπόν, φαίνεται ότι το περιεχόμενο της έννοιας παρουσιάζεται ποικίλο, με κεντρική ιδέα όμως την αναγκαιότητα της Μοίρας. Συνεπώς, η «Ειμαρμένη», δηλαδή αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο, σε συνδυασμό πάντοτε με την «Ελευθερία», δηλαδή με το «Αυτεξούσιο», αποτελούν τους βασικούς πόλους του βίου των θνητών στην μακρά οδό προς την τελείωση τους. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο νόμο, η επιρροή του οποίου ασκείται στον άνθρωπο από την γέννηση μέχρι τον θάνατο του. Έτσι, η «Ειμαρμένη»,διορισμένη από τον Θεό, γίνεται η τοποτηρήτρια της Κοσμικής Νομοτέλειας.

Ο Πνευματικός Κόσμος, ο Κόσμος των Θεών, ο οποίος βρίσκεται πέρα του ανθρώπινου επιπέδου, καθιέρωσε τον «Νόμο της Ειμαρμένης» για να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταστήσουν εφικτή την απελευθέρωση τους από κόσμους κατώτερης ενέργειας και την είσοδο τους σε μια κατάσταση περισσότερη θεϊκή. Διδόμενη από την Μοίρα, αφορά στην ουσία τον «Νόμο της Πνευματικής Δικαιοσύνης», που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος. Συνεπεία του «Νόμου της Ειμαρμένης» είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες, που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.

Αντεπίθεση

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-ennoia-ths-eimarmenhs-ston-archaio-ellhniko-kosmo-a-meros#ixzz4LARhL2Xp