Κοροϊδεύει τον κοσμάκη η κυβέρνηση: Μόνη λύση η καταγγελία του παράνομου και απεχθούς χρέους!
Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2015 - 14:26
Παρουσία του Πρωθυπουργού διεξήχθη η συνεδρία της άτυπης επιτροπής για τη συζήτηση γύρω από το δημόσιο χρέος. Στην διάρκεια της παράθεσης των «προκαταρτικών συμπερασμάτων», αναφέρθηκαν τα προφανή που γνωρίζει ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός και τίποτε παραπάνω. Ενδεικτικό αυτού είναι το γεγονός ότι το βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου, Μιχάλη Ιγνατίου, περιέχει πολύ περισσότερα στοιχεία από τα «πορίσματα» της εν λόγω επιτροπής.
Δεν αξίζει να σταθεί κανείς στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη επιτροπή ως άτυπη δεν δύναται να παράσχει και τίποτε περισσότερο, ούτε στο γεγονός ότι κατά παρέκκλιση αυτή προβάλλεται ως πρώτη προτεραιότητα, ακόμα και εις βάρος επίκαιρων ερωτήσεων βουλευτών. Αυτά είναι στα πλαίσια της γραφικότητας και η μόνη ζημιά που προκαλείται στο δημόσιο, απορρέει από το γεγονός ότι το Ελληνικό Δημόσιο πληρώνει τα έξοδα μίας κομματικής – προπαγανδιστικής εκδήλωσης.
Αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς είναι η αμετροέπεια, η ασυνέπεια και τα ψέμματα, με το οποία προσπαθεί να παραπλανήσει τον Ελληνικό Λαό, η κυβέρνηση. Την 20η Φεβρουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε και νομιμοποίησε το σύνολο του ελληνικού χρέους. Αυτό με υπογραφή, γιατί από άποψη δηλώσεων, υπάρχει πληθώρα με αποκορύφωμα την αποπληρωμή «εις το διηνεκές» του Βαρουφάκη.
Και εδώ επανατίθενται με σφοδρότητα τα ερωτήματα: Για ποιο λόγο πληρώνει ο Ελληνικός Λαό την λειτουργία μίας επιτροπής άνευ αντικειμένου, δεδομένου ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί εγγράφως στην αναγνώριση του χρέους; Για ποιο λόγο κοροϊδεύει τον Λαό με ψευδοεπιτροπές η κυβέρνηση, την στιγμή που δεν προτίθεται (ούτε μπορεί πλέον) να κάνει καμία κίνηση για την ανάδειξη του απεχθούς χαρακτήρα του δημοσίου χρέους;
Πολύ απλά ο Σύριζα στήνει πανηγυράκια για εσωτερική κατανάλωση, με χρήματα του Ελληνικού Λαού. Αν πραγματικά ήθελε να καταγγείλει το απεχθές, ως δημιούργημα διαφθοράς και εξαπάτησης, θα είχε ήδη σταματήσει την αποπληρωμή του παράνομου αυτού χρέους και θα είχε συστήσει μία πραγματική επιτροπή, που θα διερευνήσει πραγματικά την ουσία του ζητήματος. Αλλά το μόνο που θέλει είναι να παραπλανήσει τον Ελληνικό Λαό, να τον αποπροσανατολίσει την ώρα που ετοιμάζεται να υπογράψει το νέο… αριστερό μνημόνιο.
Επειδή εμείς δεν κοιτάμε πρωτίστως το κομματικό συμφέρον, καλούμε τον Σύριζα έστω και την ύστατη ώρα να συμμορφωθεί με την λαϊκή εντολή. Παραθέτουμε μάλιστα δημοσίως κάποιες σκέψεις για την διαδικασία προσφυγής της χώρας ενάντια στο παράνομο και επαχθές χρέος, από βιβλίο του μορφωτικού ιδρύματος «ΑΙΓΙΣ»:
«Η έννοια του «απεχθούς» χρέους θεμελιώθηκε από τον Ρώσο θεωρητικό νομικό Alexander Nahun Sack, προκειμένου να περιγράψει με νομικούς όρους τρία ξεχωριστά, αλλά νομικά και οικονομικά όμοια γεγονότα. Το πρώτο ήταν η αποκήρυξη του χρέους του Μεξικό που είχε δημιουργηθεί από τον Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α’, που εκτελέστηκε στις 19 Ιουνίου του 1867. Το δεύτερο είναι η άρνηση των ΗΠΑ να αποδεχτούν το χρέος της Κούβας όταν την προσάρτησαν το 1898 και το τρίτο είναι η άρνηση της σοβιετικής κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τα χρέη του τσαρικού καθεστώτος. Η όλη ιδέα πίσω από αυτό το νομικό όρο είναι ότι ο Λαός δεν υποχρεούται να πληρώσει ένα χρέος που είναι σε βάρος του, στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές. Παρότι η συγκεκριμένη έννοια ενεργοποιείται αυτομάτως στο διεθνές δίκαιο στην περίπτωση που πέσει ένα δικτατορικό καθεστώς, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί και στην περίπτωση της απλής εναλλαγής κυβερνήσεως, αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το χρέος ήταν ενάντια στα συμφέροντα του Λαού και δεν υπήρχε η συναίνεση του, σε γνώση των δανειστών. Προς υποστήριξη αυτού του επιχειρήματος θα φέρουμε στην «συζήτηση» τα άρθρα 49 – 50 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, όπου ορίζεται ότι:
Άρθρο 49 – Απάτη: «Αν ένα κράτος επηρεαστεί ώστε να κυρώσει μία συνθήκη μέσω εξαπάτησης από ένα άλλο κράτος – μέλος των διαπραγματεύσεων, το κράτος μπορεί να επικαλεστεί την απάτη ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Άρθρο 50 – Διαφθορά ενός αντιπροσώπου του κράτους: «Αν η έκφραση της συγκατάθεσης ενός κράτους να δεσμεύεται από μία συνθήκη είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς των αντιπροσώπων του, εμμέσως ή αμέσως, από ένα άλλο κράτος στην διαπραγμάτευση, τότε το κράτος μπορεί να επικαλεστεί αυτή την διαφθορά ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Ύστερα από αυτό το τροχιοδεικτικό, καθίσταται σαφής η πορεία που οφείλει να ακολουθήσει μία Εθνική Διακυβέρνηση, ύστερα από την εκλογική ήττα της κλεπτοκρατίας. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να κηρυχθεί παύση πληρωμών προς τους δανειστές, προκειμένου να διεξαχθεί λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, ώστε επιτέλους οι Έλληνες να μάθουν σε ποιους χρωστάνε, πόσα χρωστάνε και γιατί τα χρωστάνε. Ακολούθως θα γίνει προσφυγή στα Διεθνή Δικαστήρια για το χρέος που εντάσσεται στην κατηγορία του απεχθούς χρέους. Έτσι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους θα διαγραφεί, αφού οι πιστωτές θα πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς που καρπώθηκαν τα λεφτά, αφήνοντας χρέη στον Ελληνικό Λαό, προκειμένου να εισπράξουν.
Άθελα του ο Σαμαράς, με τις πρακτικές του, που συνιστούν κατάλυση του πολιτεύματος, καθιστά την υπόθεση της διεκδίκησης διαγραφής του επαχθούς χρέους ακόμα πιο εύκολη, αφού με τις διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και την ισοπέδωση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των εξουσιών, κάνει αυταπόδεικτα τα επιχειρήματα διεκδίκησης. Οι αποκαλύψεις για την εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού, Γεωργίου Α. Παπανδρέου, στην είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, δένει την όλη υπόθεση περί γνώσης των δανειστών, ενώ η ανεξάρτητη – πλέον – δικαιοσύνη, θα μπορέσει να αναδείξει το μέγεθος της απάτης εναντίον του Ελληνικού Λαού.
Όλα αυτά δεν είναι νομικίστικες εκτιμήσεις ή αποκύημα της φαντασίας του γράφοντος και των ομοϊδεατών του, αλλά μία αντικειμενική πραγματικότητα, αφού οι συγκεκριμένες διατάξεις έχουν εφαρμοστεί πολύ προσφάτως, αποδείχνοντας έτσι ότι είναι πλήρως ενεργές στις συνθήκες του σύγχρονου διεθνούς δικαίου. Προς επίρρωση των παραπάνω αρκεί να αναφέρουμε την περίπτωση του Ισημερινού που ανακοίνωσε παύση πληρωμών του 70% του ομολογιακού χρέους της χώρας και εν τέλει αγόρασε σχεδόν το σύνολο του χρέους αυτού με μείωση κατά 65%[1]. Αυτό βεβαίως δεν πρέπει να εκληφθεί ως κάτι αντίστοιχο του ελληνικού PSI, αφού στην περίπτωση του PSI έμειναν ανέγγιχτοι οι μεγαλοκαρχαρίες και οι διεθνείς τοκογλύφοι και «τσακίστηκαν» οι μικροομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία.»
Κώστας Αλεξανδράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου