Βλέπουν από ψηλά την κατάντια μας | Χρυσή Αυγή

Βλέπουν από ψηλά την κατάντια μας | Χρυσή ΑυγήΠαρασκευή, 19 Ιουνίου 2015 - 12:20

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν
και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.

Κατά την τελετή του μυστηρίου
δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.
Μπήκε απ' το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε
πίσω από μια κολόνα και καμάρωνε.
Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του
το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.
Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού
και τον αφήκανε στην ησυχία του.

Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.
Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν
καθένας στ' αυτοκίνητό του, χάνονται.

Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτός
στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός
παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.

«Στα στέφανα της κόρης του»
Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Έντονες και σκληρές διαπραγματεύσεις δίνουν και παίρνουν από τον Ανανστασιάδη, με τον συμπατριώτη του, όπως τον αποκαλεί, Ακιντζί, υπό την συνοδεία ζιβανίας, κανταϊφιού και καφέ.

Ναι, τα κατάφερε! Έδειξε σε όλον τον κόσμο πως επιτέλους μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά, ωσάν να υπήρχε τόσα χρόνια πρόβλημα συμβίωσης και εμπιστοσύνης μεταξύ δύο κοινοτήτων, που είναι χωρισμένες από κάποιο τοίχος της ντροπής, άνευ λόγου και αιτίας.

Ναι, τα κατάφερε! Μετέτρεψε το συρματόπλεγμα της κατοχής, σε μία δίοδο διασκέδασης, σε μία εμπορική πύλη, για χαλάρωμα, καφέ, ζιβανία και κάποιο γλυκό, έτσι για να γλυκάνουμε τον πόνο μας.

Ποια εισβολή άλλωστε;  Ποια δια της βίας παράνομη κατοχή;  Αυτά είναι γραμμένα σε κάποια σκονισμένα, παλαιά βιβλία ιστορίας, ίσως ακόμα είναι λαϊκοί μύθοι, στα ζαρωμένα από τα γηρατειά στόματα, κάποιων μαυροφορεμένων μανάδων, που καρτερικά 41 τόσα χρόνια αποζητούν τον γιο τους που έχασαν.

Άλλωστε, ευτυχώς, ήταν καλά παιδιά. Γιατί να μην τους παντρευτούμε; Τόσα χρόνια καλοί γείτονες. Αυτό έχει σημασία. Ποιος νοιάζεται αλήθεια για τα στρέμματα γης υπό κατοχή; Ποιος νοιάζεται για τους πατεράδες, γιους, αδελφούς που χάθηκαν στα βάθη της ανατολής; Κανείς! Ο γάμος να είναι καλά.

Και κάπου κρυφά, από μια σκοτεινή γωνία για να μην τους βλέπουμε, μας κοιτάνε οι πρόγονοι μας, όσοι πέρασαν, οι ήρωες από τα Ηλύσια πεδία, οι αγνοούμενοι, όλοι όσοι ζύμωσαν με το αίμα τους και τις χοντρές ελληνικές τους κοκάλες το πανάρχαιο ελληνικό χώμα του νησιού μας. Μας κοιτάνε με μάτια βουρκωμένα και τα δάκρυα να τρέχουν στα σκονισμένα τους μάγουλα.

Όχι δεν είναι βροχές αυτές καλοκαιριάτικα! Όχι – όχι μην τρέφετε ψευδαισθήσεις! Κατεβάστε κάτω τις ομπρέλες! Μας φτύνουν από τα ουράνια, όσοι ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει ελληνοτουρκική φιλία. Μας φτύνουν από ψηλά οι Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ίμβρου, της Τένεδου, της Αθήνας, της Κύπρου, ολάκερης της Ελλάδας.

Κι όμως εμείς με πείσμα, ανοίγουμε τις ομπρέλες μην βραχούμε και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Ο γάμος να γίνει, να ενωθούν οι δύο αγαπημένοι, να χαιρετήσουν οι ξένοι, να πάρουν κουφέτα και λουκούμια, να μπουν στο αυτοκίνητο τους και να φύγουν. Και να μείνουμε μόνοι με την Τουρκία. Να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς «καλύτερα» και ας μας φωνάζουν από ψηλά, ότι η Τουρκία ουδέποτε τήρησε τις υποσχέσεις της. Να ζήσουμε το όνειρο και ας μας φτύνουν για να ξυπνήσουμε, αλλά εμείς μυαλό δεν βάζουμε.

Και ας παραγράφουμε τον κανόνα, ότι ένα Έθνος που ξεχνά την ιστορία του και τους ήρωες του διαπράττει μέγιστη ύβρη, είναι ουσιαστικά ένα Έθνος χωρίς παρελθόν και χωρίς προοπτική για μέλλον, είναι ένα Έθνος καταδικασμένο να τα ζήσει ξανά και στο τραγικό σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, αυτό θα σημάνει το θλιβερό μας τέλος.

Και όλοι αυτοί που μας κοιτάνε στοργικά από ψηλά, γυρίζουν την πλάτη τους και φεύγουν μακριά απογοητευμένοι με το κεφάλι σκυφτό.  Παίρνουν ξανά την θέση τους στο χώμα, πιο βαριά πληγωμένοι αυτή την φορά, να βαριαναστενάζουν από το αδελφικό βόλι που δέχτηκαν.  Με την θυσία τους πέρασαν στην αθανασία, αλλά εμείς δεν τους αφήνουμε να ησυχάσουν και να αναπαυτούν. Με τις πράξεις μας, τους σκοτώνουμε και τους στέλνουμε στον αιώνιο θάνατο και την ατιμωτική για ένα λαό λήθη.

Ναι τα καταφέραμε και εμείς! Με την στάση μας και τα αποχαυνωμένα μας μυαλά, να μετατρέψουμε τον αγώνα για λευτεριά σε πρόβλημα συμβίωσης, τους θύτες να τους κάνουμε θύματα, να γίνουμε τουρίστες στο τόπο μας και να εκλέγουμε για μπροστάρηδες να μας καθοδηγούν δια του παραδείγματος, ανάξιους ηγετίσκους.

Όσο και αν ακούγεται σκληρό, αυτού του λαού δεν του πρέπει λευτεριά όσο μένει δέσμιος με τις αλυσίδες της σκλαβιάς, πνευματικής και σωματικής, πιστεύοντας ότι κάποιος θα έρθει να τον σώσει. Η λευτεριά δεν χαρίζεται με χαρές και πανηγύρια, αλλά κερδίζεται με αγώνα.

Γεάδης Γεάδη
Εκπρόσωπος Τύπου
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/blepoun-apo-pshla-thn-katantia-mas#ixzz3dWGrQDtK